Στέλιος Σιατταoύλα 5293

Manuel Delanda – Μορφογένεσης

          Ο Manuel Delanda προσεγγίζει την έννοια της μορφογένεσης ως καλλιτεχνικό στοιχείο βασιζόμενος στη θεωρία του φιλόσοφου Gilles Deleuze. Επισημαίνει τη σημασία της μορφογένεσης και της υλικότητας κατά τον Deleuze, στη διαμόρφωση της φιλοσοφίας και της  τέχνης. Θεωρεί τον Deleuze ως υποστηρικτή ενός σύγχρονου υλισμού ο οποίος αντιλαμβάνεται την υλικότητα ως ένα απαραίτητο στοιχείο στην φιλοσοφική αναζήτηση. Ο Delanda συγκρίνοντας την φυσική μορφογενετική διαδικασία με την καλλιτεχνική, αναφέρει ότι στη δεύτερη ο καλλιτέχνης χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς της μορφογένεσης στη φύση είναι ο ίδιος μέρος της δημιουργικής παραγωγής της μορφής. Σαν παράδειγμα αυτής της θεώρησής του αναφέρει την περίπτωση του Frei Otto όπου με αναλογικό υπολογισμό καμπυλών (πριν εμφανιστεί η ψηφιακή απεικόνιση μέσω του υπολογιστή) χρησιμοποιώντας τις φυσικές ιδιότητες του διαλύματος σαπουνιού σε συνάρτηση με μακέτα σχηματίζει υπερβολικές παραβολοειδές τις οποίες χρησιμοποιεί στα έργα του (γερμανικό περίπτερο στην Expo‘ 67 στο Μόντρεαλ 1965‐1967 , στέγαση Ολυμπιακού Πάρκου του Μονάχου 1968‐1972). Ο Otto χρησιμοποιώντας αυτή την διαδικασία στα έργα του επιτυγχάνει την κατάλληλη προσαρμογή των δομών στο περιβάλλοντα χώρο, με πολύ χαμηλή επίπτωση στο υφιστάμενο τοπίο. Εστιάζει το ενδιαφέρον του στην αισθητική της δομής, πάντα όμως σε συνδυασμό με τον σεβασμό προς τον άνθρωπο και τη φύση.Συνεχίζοντας, ο DeLanda υποστηρίζει ότι η εκφραστικότητα της ύλης, όπου η ύλη αντλεί τις μορφογενετικές της δυνάμεις οφείλουν να αναζητηθούν και να αναλυθούν περεταίρω από την επιστήμη που έχει την δυνατότητα καλύτερης κατανόησης της υλικότητας. Έτσι, αναλύει στη συνέχεια τρία είδη συλλογισμού τα οποία δανείζεται ο Deleuze από διαφορετικούς κλάδους της επιστήμης...

1.         Η Πληθυσμιακή σκέψη (population thinking) η οποία διαμορφώνεται την δεκαετία του '30 προκύπτει από την βιολογία που τις ρίζες της έχει στις δαρβινιστικές θεωρίες περί της εξέλιξης καθώς και αργότερα στις ανακαλύψεις του Mendel στον τομέα της γενετικής περί της μετάδοσης των γενετικών πληροφοριών από γενιά σε γενιά και έχει ως αντικείμενο μελέτης τα υπαρκτά αντικείμενα. Κατά τον DeLanda αυτό το είδος συλλογισμού μέσα από τις  διάφορες επιλογές που γίνονται από τους ανθρώπους οδηγούν στη μορφογένεση αντικειμένων. Ως παράδειγμα αναφέρει την επικράτηση μιας διαλέκτου που έγινε γλώσσα έναντι άλλων που προκύπτει απο την υλικότητα (η κίνηση των μορίων του αέρα, τα χείλη, η γλώσσα, τα δόντια κτλ.)

2.         Η Εντατική σκέψη (intensive thinking) προέρχεται από την μελέτη της Θερμοδυναμικής και αναφέρεται στην εφεύρεση της ατμομηχανής ως ένας νέος τρόπος λειτουργιάς που προκύπτει με την παρατήρηση των μηχανισμών λειτουργίας της φύσης. Αποτελεί μέθοδο για την ανάλυση του τρόπου με τον οποίο η ενέργεια μεταφέρεται μέσα σε ένα δίκτυο αντικειμένων και ερευνά τη διαδικασία που παράγει τα υπαρκτά αντικείμενα.

3.         Η Τοπολογική σκέψη (topological thinking) έχει ως βάση τα μαθηματικά και μελετά τα αντικείμενα που είναι μεν αληθινά (real) αλλά όχι απτά (actual), δηλαδή αναφέρεται στα εικονικά πράγματα (virtual things).

          Οι προσπάθειες του ανθρώπου να κατανοήσει τη φύση οδήγησαν στη εμφάνιση διάφορων επιστημονικών κλάδων, ο κάθε κλάδος ακολουθεί τη δική του μεθοδολογία αποτρέποντας όμως τον συνδυασμό διαφορετικών τρόπων συλλογισμού στη μεθοδολογία τους. Ο DeLanda αναφέρει ότι μόνο η οικολογία συνδυάζει και τα τρία είδη συλλογισμού (διεπιστημονικό πεδίο).  Ο οικολόγος, πρέπει να γνωρίζει πως συν-εξελίσσονται η χλωρίδα και η πανίδα και ποιες είναι οι κοινές ανάγκες και λειτουργίες τους (Πληθυσμιακή σκέψη), όσο και να μπορεί να κατανοήσει το δίκτυο που αναπτύσσεται για την κυκλοφορία της βιομάζας-ενέργειας (Εντατική σκέψη) όπως και την συνδεσιμότητα των ειδών στην τροφική αλυσίδα και να προσπαθεί να προβλέψει της συνέπειες από τις παρεμβάσεις των ανθρώπων. (Τοπολογική σκέψη)


Frédéric Migayrou – Future Frontiers

          Ο Frédéric Migayrou αναφερόμενος στην εμφάνιση της Non-Standard ανάλυσης στον τομέα των μαθηματικών από τον Abraham Robinson κατά τη δεκαετία του '60, επικεντρώνεται στη διαμόρφωση και την εξέλιξη της έννοιας αυτής, στην εφαρμογή της στην αρχιτεκτονική από την δεκαετία του '90  έως και σήμερα. Εξηγεί πως η θεώρηση αυτή ξεφεύγει από τις μοντερνιστικές, επαναλαμβανόμενες, μαζικής παραγωγής αρχές προκειμένου να αντιμετωπιστεί η πολυπλοκότητα, η παραλλαγή και η μαζική προσαρμογή. Επιπλέον, η διαδραστικότητα στην αρχιτεκτονική απευθύνεται στο επίπεδο όπου τα δομικά στοιχεία και τα κτίρια αποκτούν μια δυναμικότητα, που ενεργεί και αντιδρά προς αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών, κοινωνικών και τοπικών αναγκών.
          Η Non-Standard αρχιτεκτονική ανήκει στους σύγχρονους αρχιτεκτονικούς πειραματισμούς, κάνοντας εκτεταμένη χρήση των τελευταίων τεχνολογιών υπολογιστικού σχεδιασμού και χαρακτηρίζεται από εξαιρετικά πολύπλοκες δυναμικές μορφές που δείχνουν μια αναβίωση της οργανικής παράδοσης, ωστόσο με σημαντικές επιστημολογικές, αντιληπτικές, γεωμετρικές, μαθηματικές και τεχνολογικές διακρίσεις. Η οργανική μορφή που τώρα εξορθολογίζεται και αντικειμενοποιείται με ένα συνεχώς αυξανόμενο υπολογιστικό περιεχόμενο, τροφοδοτείται απο τα επιτεύγματα στις υπολογιστικές μεθοδολογίες και διαδικασίες που χρησιμοποιούνται για την ανάπτυξη και τον έλεγχο της μορφής.
          Η επιλογή των έργων που περιλαμβάνονται στην έκθεση στο Κέντρο Pompidou στο Παρίσι (2003), είναι αξιοσημείωτη στο ότι ο Migayrou αναδεικνύει την ψηφιακή τεχνολογία όχι υπό την έννοια μιας νέας τεχνικής δυνατότητας, αλλά από την άποψη μιας αντιληπτικής δεξιότητας. Ο αλγοριθμικός αρχιτεκτονικός σχεδιασμός έχει ως βασικό χαρακτηριστικό την ικανότητα να ελέγχει τη μεταβλητότητα των παραμέτρων επιτυγχάνοντας έτσι την προσομοίωση και αναπαράσταση σύνθετων, μη συμβατικών μορφών, που στο παρελθόν ήταν αδύνατο να συλλάβει και να υλοποιήσει ο αρχιτέκτων.


Patrik Schumacher – The Parametricist Epoch

          O Patrik Schumacher προσπαθεί να εισάγει μια νέα ενοποιητική θεωρία της αρχιτεκτονικής που να είναι μια παγκοσμίως αποδεκτή αναφορά και εφαρμογή. Οδηγός αυτής της θεωρίας είναι η αντίληψη του κινήματος του παραμετρισμού που θεωρεί ως αναπόφευκτο μακροπρόθεσμο στυλιστικό διάδοχο του Μοντερνισμού. Σκοπός του κινήματος είναι να αναλύσει και να οργανώσει την αυξανόμενη πολυπλοκότητα και ποικιλία των σύγχρονων κοινωνικών θεσμών και ανθρώπινων διεργασιών.
          Αναφέρει πως η έννοια του στυλ πρέπει να επαναπροσδιοριστεί διότι παρόλο που είναι η μόνη μέσα από την οποία παρατηρείται και αναγνωρίζεται η αρχιτεκτονική από την υπόλοιπη κοινωνία, έξω από τους αρχιτεκτονικούς κύκλους, είναι αυτή που σηματοδοτεί τη μετάβαση από το ένα κίνημα στο άλλο. Θεωρεί ότι το στυλ δεν έχει να κάνει μόνο με την εμφάνιση και θα πρέπει να διαχωρίζεται και να μην ταυτίζεται με τις επιφανειακή, παροδική μόδα. Αντίθετα, είναι ένα ιστορικό φαινόμενο που μπορεί να διευρύνεται και στο μέλλον, επανακαθορίζοντας θεμελιώδεις κατηγορίες, σκοπούς και μεθόδους μιας συνεκτικής και συλλογικής προσπάθειας. Διακρίνει δε, τα στυλ σε εποχιακά, σε μεταβατικά και σε δευτερεύοντα. Υποστηρίζει ότι ο παραμετρισμός έχει ως στόχο να αποτελέσει ένα ενιαίο σύστημα αρχών, φιλοδοξιών και αξιών για την αρχιτεκτονική δραστηριότητα σε όλο το παγκόσμιο φάσμα και όχι μόνο για τους πρωτοπόρους αρχιτέκτονες.
          Στον παραμετρικό σχεδιασμό επιχειρείται χειρισμός και οργάνωση της πολυπλοκότητας και ποικιλότητας μέσα από την καταγραφή παραμετρικών λειτουργικών σεναρίων τα οποία επιτρέπουν τη συνεχόμενη διαφοροποίηση και την δυναμική αλληλαντίδρασης μεταξύ των στοιχείων, υποσυνόλων και του συνόλου. Επίσης επισημένει πως ο παραμετρισμός δεν φορά μόνο τις μορφολογικές επεξεργασίες αλλά καθορίζεται και στην εύρεση της λειτουργίας.
          Τέλος ο Schumacher αναγνωρίζει την δυσαρμονία (κακοφωνία όπως την ονομάζει ο ίδιος) των πολλών στυλ που επικρατούν, η οποία δημιουργεί ένα οπτικό χάος και περιορίζει τη σύγχρονη κοινωνική πολυπλοκότητα. Συμπεραίνει πως η επίτευξη, ώστε ο παραμετρισμός να κυριαρχήσει, ως ένα αδιάλλακτο στυλ έναντι των άλλων, έγκειται στην επιμονή και αυστηρότητα στις αρχές, τις αξίες και τις επιδιώξεις του. Περαιτέρω, επισημαίνει ότι δεν πρέπει να διαταράσσεται από μη παραμετριστές αρχιτέκτονες. Συγκρίνοντας τον παραμετρισμό με άλλα κινήματα, θεωρεί τον πραγματιστικό μοντερνισμό υπολειμματική κατηγορία με εξαιρετικά, ωστόσο, παραδείγματα, και αναγνωρίζει, ως σημαντικότερο αντίπαλο του τον μινιμαλισμό, που χαρακτηρίζει ως εξέλιξη του μοντερνισμού, εξίσου αδιάλλακτο στις αρχές του με τον παραμετρισμό αλλά και χωρίς σαφή θεωρία.


K. Τερζίδης - Εxpressive Form

          Ο Τερζίδης, εξετάζει και αναλύει στην ουσία το ίδιο ζήτημα του παραμετρισμού και το αναδεικνύει σε κυρίαρχο αρχιτεκτονικό ρεύμα του 21ου αιώνα. Δεν προτείνει αρχές και αξίες για το κίνημα του παραμετρισμού στο σχεδιασμό, όπως ο Schumacher, αλλά επικεντρώνεται στις βασικές έννοιες πάνω στη εκφραστική μορφή, καθώς και στην σχεδιαστική διαδικασία με την υποστήριξη του Η/Υ (computerization) και την αλγοριθμική επίλυση σχεδιαστικών προβλημάτων (computation). Γίνεται μια προσπάθεια, απο τον ίδιο, προσδιορισμού μιας θεώρησης του σχεδιασμού που χρησιμοποιεί ως εργαλείο τον Η/Υ και την αλγοριθμική επεξεργασία. Παρουσιάζει δύο προσεγγίσεις για την κατανόηση και εφαρμογή των νέων δυνατοτήτων μορφοποίησης, που έχουν προκύψει από τον πειραματισμό των δυνατοτήτων που παρέχονται από τις διευκολύνσεις και τις τεχνολογικές καινοτομίες στον σχεδιασμό τα τελευταία χρόνια. Η πρώτη επαναξιολογεί τις παλιές θεωρίες με στόχο την ιστορική συνέχεια, όπου η ψηφιακή τεχνολογία είναι απλώς υποβοηθητικό εργαλείο για την έκφραση της ανθρώπινης αντίληψης και δημιουργικότητας. Η δεύτερη αναζητεί νέους μηχανισμούς πέρα από τις ανθρώπινες νοητικές δυνάμεις, σε ένα νέο πλαίσιο, όπου ο υπολογιστής συμβάλει δυναμικά στη δημιουργία, προσφέροντας με πειραματισμούς, ιδέες που διαφορετικά δεν θα μπορούσε να συλλάβει και να εκφράσει ο ανθρώπινος νους απο μόνος του, τροφοδοτώντας την φαντασία. Όπως και ο Schumacher αναφέρει ότι ο παραμετρισμός δεν αποτελεί απλώς μια μόδα, αλλά χαρακτηριστικό μιας νέας εποχής τροφοδοτώντας και επεκτείνοντας τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας.
          Στην δεύτερη προσέγγιση ουσιαστικά κάνει λόγο στην έννοια της εκφραστικότητας. Οι τεχνολογικές δυνατότητες που προσφέρονται, που επίσης εξελίσσονται διαρκώς χρόνο με τον χρόνο, στον ψηφιακό πειραματισμό και την εξερεύνηση του άγνωστου στον σχεδιασμό, σε συνδυασμό με την ανθρώπινη κατανόηση και ερμηνεία, συντελούν στην εκφραστικότητα. Αναφέρει ότι η εκφραστικότητα αυτή έχει χαρακτήρα αποκτώντας ταυτότητα, και δηλώνει κλίση με τις ιδέες της αντίληψης, του πειράματος, της πιθανότητας, της προσδοκίας, αλλά κυρίως του υπονοούμενου και του υποσυνείδητου (σιωπηρού). Με αυτόν τον τρόπο η μορφή αποκτά έννοια αφηρημένη με όχι τόσο διακριτά γεωμετρικά σχήματα και υλική υπόσταση, που κυρίως υπονοεί και εκφράζεται σιωπηρά, διεγείροντας τις αισθήσεις του θεατή, ο οποίος προσπαθεί να αντιληφθεί στο μυαλό του την οπτική της μορφής.
          Τέλος ο Τερζίδης, επισημαίνει πως ο ρόλος του αρχιτέκτονα είναι αναπόσπαστο μέρος της σχεδιαστικής διαδικασίας, διατηρώντας πάντα τον έλεγχο, καθώς απαιτείται η αναγνώριση των απαιτήσεων ενός έργου και οι εξειδικευμένες γνώσεις πριν καθορίσει τις όποιες παραμέτρους ώστε ο υπολογιστής και ο αλγόριθμος να επεξεργαστούν και να δημιουργήσουν μια μορφή.

Ο αρχιτεκτονικός σχεδιαμός του 21ου αιωνα, Παπακωνσταντίνου Αλεξία 7555

Είναι γεγονός, πως οι σημερινοί αρχιτέκτονες δεν ακολουθούν κάποιο συγκεκριμένο αρχιτεκτονικό στυλ καθώς τα νέα κτίρια που κατασκευάζονται σήμερα έχουν ποικίλες μορφές εξωτερικά αλλά και εσωτερικά με διαφορετικούς τρόπους και αντιμετωπίσεις του χώρου το καθένα. Εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει ένα συνδυασμό η και όχι προηγούμενων στυλ σε μια πιο εξελιγμένη φόρμα, που ονομάζεται παραμετρισμός.

Προσωπικά πιστεύω πως είναι μια απόλυτα φυσική εξέλιξη της αρχιτεκτονικής που συνάδει και συμβαδίζει με την εξέλιξη των επιστημών και της τεχνολογίας. Θα ήταν περίεργο η τεχνολογία να μην διεισδύσει και επηρεάσει την επιστήμη και την τέχνη αν θέλουμε της αρχιτεκτονικής. Έτσι ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός του 21ου αιώνα μας βρίσκει με μια πληθώρα σχεδιαστικών προγραμμάτων δίνοντας στους νέους αρχιτέκτονες νέες δυνατότητες και ερεθίσματα για να δημιουργήσουν αρχιτεκτονική. Έχοντας την γνώση όλων των προηγούμενων περιόδων και τάσεων της αρχιτεκτονικής αλλά και τα αποτελέσματα αυτών πλέον καλούνται να σχεδιάσουν συνδυάζοντας όλες αυτές τις γνώσεις αλλά και εκμεταλευόμενοι τα εργαλεία που τους προσφέρει η εξέλιξη της τεχνολογίας.

Πολλοί ισχυρίζονται πως το μολύβι, βασικό και κύριο εργαλείο σχεδίασης των αρχιτεκτόνων, έχει χάσει κατά πολύ την αξία του αν όχι εντελώς καθώς οι σημερινοί αρχιτέκτονες “περνάνε” κατευθείαν στην σχεδίαση στον υπολογιστή. Σίγουρα οι προηγούμενες γενιές αρχιτεκτόνων είχαν μεγαλύτερη ευχέρεια στην σχεδιασμό και την παρουσίαση των δημιουργημάτων τους στο χαρτί απ'ότι η σημερινή, αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι σύγχρονοι αρχιτέκτονες έχουν παραμερίσει τον σχεδιασμό με το μολύβι ή υποτιμούν και αδυνατούν να το χρησιμοποιήσουν. Κάθε αρχιτέκτονας γνωρίζει πως είναι αδύνατο οι πρώτες σκέψεις μιας δημιουργίας να μην καταγράφουν στο χέρι. Η διαφορά είναι στο πόσο αυτές οι σκέψεις θα συνεχίσουν στο χαρτί και πότε θα περάσουν στον υπολογιστή.

Σήμερα η τεχνολογία παρέχει στους αρχιτέκτονες πολλά και διαφορετικά σχεδιαστικά προγράμματα. Υπάρχουν προγράμματα που ευνοούν πιο ίσιες και καθαρές επιφάνειες και άλλα που υποστηρίζουν και σε κατευθύνουν σε μια πιο πλαστική, καμπυλόμορφη ογκοπλασία. Ο αρχιτέκτονας αφού έχει σχεδιάσει στο χέρι το μοντέλο που θέλει να δημιουργήσει θα μπορεί έπειτα να περάσει στην σχεδίαση στον υπολογιστή επιλέγοντας και το πρόγραμμα που θα μπορεί να υποστηρίξει και την σύνθεσή του. Αν η σχεδίαση στο χέρι δεν καταλήξει σε μια συγκεκριμένη ογκοπλασία υπάρχει ο κίνδυνος να παρασυρθεί από τις δυνατότητες του προγράμματος και τελικά να προκύψει μια πιο τυχαία εκδοχή του αρχικού μοντέλου. Έτσι η χρησιμοποίηση προγραμμάτων απαιτούν προεργασία στο χαρτί έτσι ώστε η ογκοπλασία να μην "προκύπτει" κατά τον σχεδιασμό του μοντέλου στο πρόγραμμα και καλό χειρισμό έτσι ώστε ο σχεδιαστής να πλάθει το μοντέλο του και όχι το πρόγραμμα το μοντέλο.

Συνοψίζονατας τα σχεδιαστικά προγράμματα μπορούν να καθοδηγήσουν τις σκέψεις και τη σύνθεση ενός αρχιτέκτονα αλλά είναι αυτός που θα επιλέξει πως θα τα χρησιμοποιήσει.

Θεοφάνους Βαρβάρα _ 7532 // Ο σχεδιασμός σήμερα

Το πώς ξεκινάμε να σχεδιάζουμε σήμερα έχει σίγουρα άμεση σχέση με την πληθώρα εργαλείων σχεδιασμού που διαθέτουμε, αλλά κατά τη γνώμη μου, εξαρτάται από τον κάθε αρχιτέκτονα αν θα αφήσει τα εργαλεία σχεδιασμού να έχουν τον πρωταρχικό ρόλο, ή την σκέψη του.

Κάνοντας παραδείγματος χάριν ένα 3d μοντέλο σε ένα από τα πολλά προγράμματα που υπάρχουν , έχει τη δυνατότητα ένας αρχιτέκτονας όχι μόνο να αποτυπώσει τη σκέψη του αλλά και να την επεξεργαστεί, σχεδόν αβίαστα, με το πάτημα μερικών και μόνο κουμπιών. Τα προγράμματα προσφέρουν μια εργονομία, μια ευκολία που δεν την έχει κανείς σχεδιάζοντας με το χέρι. Ενώ όμως κάνουν την ζωή του αρχιτέκτονα πολύ ευκολότερη, συχνά τον οδηγούν να παίρνει γρήγορες και ίσως πρόωρες αποφάσεις, καταστρεπτικές προς την αρχική του σκέψη.

Ο κάθε αρχιτέκτονας έχει το δικό του τρόπο για να δουλεύει. Άλλοι ξεκινάνε να σχεδιάζουν κατευθείαν στον υπολογιστή σε ένα πρόγραμμα τρισδιάστατης απεικόνισης, άλλοι με μια κάτοψη.  Αλλά ακόμα και στον 21ο αιώνα υπάρχουν αρχιτέκτονες που δεν εγκαταλείπουν τις πατροπαράδοτες μεθόδους, σκιτσάρουν σε ρυζόχαρτα τις σκέψεις τους, που όταν θα ωριμάσουν στα χαρτιά θα περάσουν αργότερα στον υπολογιστή για πιο εύκολο χειρισμό. Κάνουν μακέτες με πλαστελίνη , μπάλσα και οντούλεν όπως είθισται να κάνουν όλα αυτά τα χρόνια. Άλλοι περνάνε από υπολογιστή σε ρυζόχαρτο και πάλι υπολογιστή τις ιδέες τους μέχρι να καταλήξουν στο τελικό αποτέλεσμα.

 Όταν ο αρχιτέκτονας έχει υπόψιν του τους '' κινδύνους'' που ίσως κρύβονται πίσω από τη χρήση των προγραμμάτων και αξιοποιεί στο έπακρων τις δυνατότητές τους, τότε πιστεύω προκύπτουν και οι καλύτερες λύσεις. Με λίγα λόγια, μπορεί τα προγράμματα με τις πολλές τους δυνατότητες να κατευθύνουν κάπως το χέρι ενός αρχιτέκτονα αλλά όταν ο ίδιος μένει πιστός στις σκέψεις του, τότε τα προγράμματα δεν είναι τίποτα άλλο παρά εργαλεία σχεδιασμού και αναπαράστασης.

Sustainable and Environmental Architecture - Tatu Lelia

Sustainable and Environmental Architecture

From the beginning of the human existence, people started to lift up structures that will have sufficient components that will improve the quality of living. The more time passing, the structures started to develop, so that there were transformed in buildings. In this process, not only the balance between a simple roof above the head and a completely equipped house started to increase in the favor  of the quality of life, but also the balance between natural environment and artificial one started to lean more and more to the constructed spaces.

In the last period of time, people started thinking more about the environment, and how they could be more protective to it, because they realized that in most of the big metropolis, the green areas are shrinking more and more, the nature being suffocated by the constructions. This is how the concept sustainability   appeared   in the latest preoccupations of  the  architects. In ecology this idea describes how biological systems can remain diverse and productive over time. . For humans, sustainability is the potential for long-term maintenance of wellbeing, which has ecological, economic, political and cultural dimensions. Sustainability requires the reconciliation of environmental, social equity and economic demands. This concept was borrowed and used in architecture  being  transformed in a principle of creating the new type of architecture.

The components of the  environmental architecture are completely ecological units that will function as natural systems without massive human intervention, including all vegetation, microorganisms, soil, rocks, atmosphere, and natural phenomena that occur within their boundaries, and  universal natural resources and physical phenomena that lack clear-cut boundaries, such as air, water, and climate, as well as energy, radiation, electric charge, and magnetism, not originating from human activity.

Energy efficiency over the entire life cycle of a building is the single most important goal of sustainable architecture. Architects use many different techniques to reduce the energy needs of buildings and increase their ability to capture or generate their own energy. The most important and cost-effective element of an efficient heating, ventilating, and air conditioning system is a well-insulated building. A more efficient building requires less heat generating or dissipating power, but may require more ventilation capacity to expel polluted indoor air.

The future of design requires thinking innovatively about the way current construction techniques function so we may expand upon their capabilities. Sustainability has evolved far beyond being a trend and has become an indelible part of this design process. Nowadays the sustainability of  one building can be created using the green roof, the vertical garden and vegetated facades.   

Green roofs serve several purposes for a building, such as absorbing rainwater, providing insulation, creating a habitat for wildlife, and helping to lower urban air temperatures and mitigate the heat island effect.

Green walls are found most often in urban environments where the plants reduce overall temperatures of the building. "The primary cause of heat build-up in cities is insolation, the absorption of solar radiation by roads and buildings in the city and the storage of this heat in the building material and its subsequent re-radiation. Living walls may also be a means for water reuse. Living walls are particularly suitable for cities, as they allow good use of available vertical surface areas. They are also suitable in arid areas, as the circulating water on a vertical wall is less likely to evaporate than in horizontal gardens.

Sustainable solutions have always pushed against the status quo of design and now we can see the new  concrete that sustains and encourages the growth of a multitude of biological organisms on its surface. This is not only a green wall, because it is part of the structure, so it became a response to the need of providing ecological, thermal and aesthetic upgrades for the building.

The new era of  architecture consists in  sustainable and environmental architecture. The solution for the problems from the past may have found a solution in using living, breathing facades that can sustain and in the same time provide a good environment for living. The idea of sustainability, as it is seen now, or ecological design, is to ensure that our actions and decisions from today will not inhibit the opportunities of future generations.

Parametricism or generative architecture - Bujorean Andrei Bogdan

From the beginning of time, architecture had a tendency of bringing in scene elements more innovative as the one before, its whole character being, in fact, in a continuously motion.                             

In the last period of time architecture started to create a new style of forms. The perception of space has a new meaning and now a simple façade or silhouette is not enough for an artistic impression, because the human eye wants a more evolved, a more dynamic image, wants to feel the architecture in a more artistic way.

The parametric architecture or the generative architecture became in the last few years a very interesting and innovative way for an architect to rediscover the space, the form, a very interesting way of playing with architecture and in the same time, a very rich research field.

The most important and helpful way for an architect to create parametric architecture is the generative design. It is a design method in which the output – image, sound, architectural models, animation – is generated by a set of rules or by an Algorithm, the computer managing to organize all the information, all the particularities in a more entropic way, giving in the same time the opportunity of making, more easily, important changes and decisions .                                                                                                                The most used generative design is based on parametric modeling. It is a fast method of exploring design possibilities which are used in various design fields such as Art, Architecture, Communication Design, and Product Design. Combining the information and the most important factors that define each of these different fields you can create an image that can impress the human eye more and more, and this is the purpose of the parametric architecture.                                                                                                                                            One of the most well known architect firm that is using this new form of design is Zaha Hadid Architects who  have created an exhibition in Denmark where you are invited  into Zaha Hadid's experimental universe of sophisticated towers, shell constructions, design objects and pioneering research. The exhibition outlines the evolution of Hadid's architectural language, showcasing its adaptations and refinements at a variety of scales: from buildings and urban plans to furniture and product designs. Each piece on show is presented within a choreographed ensemble of architectural objects, in which organic shapes and advanced geometry are unified in seamless perfection. The parametricism is able to transform simple geometry in this complex form  that is used  in all theyr  projects.

This new type of approach can be seen not only in individual buildings, but also in the architectural urbanism. 

Parametric Urbanism takes the paradigm and tools of parametric design into the domain of urbanism. The power of parametrics is usually exploited to cope with the rapid succession of design changes, for its ability to produce variations of a single building, or to generate versions of building components for a complex building geometry that does not allow for the repetition of elements. Parametric Urbanism suggests that these techniques of versioning can be applied to an array of buildings, so that a new version does not replace an older version but instead comes to join and extend the field of simultaneous versions in building up a complex urban field.

While the concept of landscape, especially since the Industrial Revolution, tends to acquire its own autonomy, pursuing a differentiation from other disciplines such as Architecture and Urban Planning (in both its aspects of planning and design), the history of the parametric as an autonomous discipline is much more recent, and is closely related to the concept of programming.

Through parametricism, architecture successfully managed not only to integrate itself in the modern era of the computers, but also to keep alive the important characteristics that influenced the concept of architecture along the time, such as nature, physics, arts, environment.

“ORGANIC” IN ARCHITECTURE - Alexandrescu Irina

In  the past few years we are starting to hear the word organic more and more.

As we all know this word is rooted in biology.It is well known that this word is coming from the biology subject. You can also find it  in chemistry or farming (organic food). But what does this word mean in architecture?

Organic architecture is a philosophy of architecture which promotes harmony between human habitation and the natural world through design approaches so sympathetic and well integrated with its site, that buildings, furnishings, and surroundings become part of a unified, interrelated composition.

In this case, organic does not mean only green and bio like evreyone thinks. More than merely green, Organic Architecture describes a way of thinking about design that transcends the common, everyday buildings around us. It is not a "style" but rather an approach to solving design problems. In Architecture, a "style" is a set of repeating elements (such as Spanish Colonial Style...). A truly Organic Architecture invents a new solution based on the special conditions of each project.

In this way, Organic Architecture follows the design process of Nature - by adapting to each site, climate, and set of materials.

The term organic architecture was coined by Frank Lloyd Wright (1867–1959), though never well articulated by his cryptic style of writing:

"So here I stand before you preaching organic architecture: declaring organic architecture to be the modern ideal and the teaching so much needed if we are to see the whole of life, and to now serve the whole of life, holding no traditions essential to the great TRADITION. Nor cherishing any preconceived form fixing upon us either past, present or future, but instead exalting the simple laws of common sense or of super-sense if you prefer determining form by way of the nature of materials..." - Frank Lloyd Wright, written in 1954.

This way of thinking about organic architecture is the way that Frank Lloys Wright saw his work and invented this word. But in our days Modernist architects took the concept of organic architecture to new heights. By using new forms of concrete and cantilever trusses, architects could create swooping arches without visible beams or pillars. Modern organic buildings are never linear or rigidly geometric. Instead, wavy lines and curved shapes suggest natural forms.

Organic Architecture is also a vernacular architecture. It is architecture designed to harmonize with its environment and the needs of the people living in it. This means that one building designed by a particular architect using the philosophies of Organic Architecture may be very different from another building designed by another architect in another place.

Organic Architecture is not a style. A style can be "in fashion" today and gone tomorrow. Organic Architecture is "a philosophy that reaches far beyond any characteristic forms that would characterize a style, defining it is not easy." (Rattenbury 11).

Forrest Fulton Architecture

MVRDV

As a conclusion we can say that organic architecture brings structure and form together both of which are of equal importance and everything built upon the principles of organic architecture is unique and cannot be reproduced. It shows a concern for what is and what will be.