The Parametricist Epoch: Let the Style Wars Begin_ Τσαγκαλίδου Δήμητρα (7230)

Ο Patrik Schumacher στο κείμενό του "The Parametricist Epoch: Let the Style Wars Begin" αναφέρεται στον παραμετρισμό, και παράλληλα αναπτύσσει και κάποιες σκέψεις για την έννοια του στυλ στην αρχιτεκτονική. Το δεύτερο δημιουργεί έναν ενδιαφέρον προβληματισμό για τον ορισμό-σημασία του στυλ στην αρχιτεκτονική και για το τί ισχύει σήμερα.

Καταρχήν ορίζει το στυλ ως ένα "σχεδιαστικό ερευνητικό πρόγραμμα" και το παρομοιάζει με τον τρόπο που εξελίσσεται μία νέα θεωρία-πείραμα στις επιστήμες: "επαναπροσδιορίζονται", δηλαδή, "θεμελιώδη στοιχεία, σκοποί και μέθοδοι μέσω μιας συνεκτικής συλλογικής προσπάθειας". Επιπρόσθετα, παραθέτει έναν ενδιαφέρον διαχωρισμό των στυλ σε "epochal" (κύρια), μεταβατικά και "subsidiary" (θυγατρικά).

Η αρχιτεκτονική είναι πλήρως εξαρτημένη από τις κοινωνικές συνθήκες, τις αισθητικές αξίες, την τεχνολογία κάθε εποχής, και για αυτό το λόγο η αρχιτεκτονική αναζήτηση δεν σταματά ποτέ. Οι κοινωνίες εξελίσσονται-αλλάζουν, όπως βέβαια και οι διάφορες θεωρίες για την έννοια του χώρου και τον τρόπο που τον αντιλαμβανόμαστε, και η αρχιτεκτονική καλείται να προσαρμοστεί σε αυτά τα δεδομένα. Τονίζει ο συγγραφέας ότι η εξέλιξη στην αρχιτεκτονική γίνεται μέσα από την εξέλιξη των στυλ.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα του Μοντερνισμού είναι το τελευταίο, σύμφωνα με τον Schumacher, μέχρι σήμερα "epochal" στυλ που εμφανίστηκε. Στη συνέχεια συναντάμε και άλλα κινήματα, τα σημαντικότερα από τα οποία ήταν ο Μεταμοντερνισμός και η Αποδόμηση, τα οποία όμως στη σημερινή αρχιτεκτονική δημιουργία τείνουν να εκλείψουν τελείως, και κάποια άλλα που, σύμφωνα με τον συγγραφέα, υπάρχουν σήμερα και έχουν να αναδείξουν σημαντικά παραδείγματα, ο Μινιμαλισμός και ο "Ρεαλιστικός Μοντερνισμός".

Ένα βασικό στοιχείο τη σημερινής εποχής είναι η σημαντική ανάπτυξη των αρχιτεκτονικών σχεδιαστικών προγραμμάτων, αλλά και ο μεγάλος ρόλος( -ελευθερία -νέες δυνατότητες)  που διαδραματίζουν κατά την αρχιτεκτονική δημιουργία. Αυτό παράλληλα με το σημαντικό γεγονός της "παγκοσμιοποίησης" της αρχιτεκτονικής (όχι με την ιδέα, βέβαια, που επικρατούσε κατά τον Μοντερνισμό του "διεθνούς στυλ", αλλά αναλαμβάνοντας σήμερα ο αρχιτέκτονας μελέτες σε μία πλέον παγκόσμια κλίμακα) και τον πολλαπλασιασμό των παραμέτρων που πρέπει να ενσωματωθούν κατά τον σχεδιασμό. Ταυτόχρονα αυτό που χαρακτηρίζει στυλιστικά σήμερα την αρχιτεκτονική, όπως τονίζει και ο Schumacher, είναι ο πλουραλισμός. Ο ίδιος το θεωρεί αυτό αρνητικό, και σημάδι "του ευτελισμού και της δυσφήμισης της έννοιας του στυλ". Αντίθετα, από κάποιους κριτικούς υποστηρίζεται ότι στη σημερινή εποχή, με τα δεδομένα που αναφέρθηκαν, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ένα ενιαίο στυλ και μάλιστα ότι μία τέτοια επιδίωξη είναι αναχρονιστική.

Σύμφωνα με τον Schumacher η λύση είναι ο παραμετρισμός, και μάλιστα υποστηρίζει έντονα την "ηγεμονία" αυτού του στυλ. Ο παραμετρισμός ουσιαστικά "χρησιμοποιεί σενάρια για να διαφοροποιήσει και να συσχετίσει όλα τα στοιχεία και τα υποσυστήματα ενός σχεδίου. Ο στόχος είναι να γίνουν πιο έντονες οι εσωτερικές αλληλεξαρτήσεις μέσα σε ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο, καθώς και οι εξωτερικές συνεργασίες και συνέχειες μέσα στα σύνθετα αστικά περιβάλλοντα.". Τονίζεται ότι κύριο χαρακτηριστικό αυτού του κινήματος είναι "νέες φιλοδοξίες και νέες αξίες- όσον αφορά στη μορφή αλλά και τη λειτουργία- τα οποία επιδιώκονται με τη βοήθεια των νέων εργαλείων και τεχνικών".

Είναι αλήθεια ότι ένα ενιαίο στυλ φαντάζει δύσκολο να επιτευχθεί. Ο παραμετρισμός προσφέρει την δυνατότητα μέσα από αλγορίθμους να επιτευχθεί ένα αρχιτεκτονικό αποτέλεσμα που να καλύπτει πολλές αναζητήσεις σχετικά με τη μορφή και τη λειτουργία ενός σχεδίου, αναθεωρώντας πολλά θεμελιώδη στοιχεία της αρχιτεκτονικής σύνθεσης. Το ερώτημα είναι αν ο παραμετρισμός είναι η μοναδική απάντηση στις σύγχρονες αρχιτεκτονικές αναζητήσεις, ή αν πρόκειται απλά για μία ακόμη "άποψη" σε αυτόν τον σύγχρονο διάλογο, που μέσα από ζυμώσεις και ανταλλαγές ιδεών θα μας οδηγήσει σε κάτι άλλο, είτε συμβατικό αλλά ανανεωμένο, ή κάτι εντελώς καινούργιο.

Ερεθίσματα_Λαλαούνη Αγγελική_7187                                                                                                  

Manuel DeLanda, Deleuze Morphogenesis and Population Thinking                                                             

      Ο καθηγητής Manuel Delanda προσπαθεί να ερμηνεύσει και να κατανοήσει τον τρόπο συμπεριφοράς των έμβιων όντων μέσω της άντλησης γνώσεων από διαφορετικούς επιστημονικούς κλάδους.

      Αρχικά, αποσαφηνίζει τη διαδικασία της «μορφογένεσης» στην αρχιτεκτονική, κατά την οποία η μορφή που αποκτά η κατασκευή συνδέεται, είτε με φυσικές διαδικασίες, είτε με την προσωπική κρίση του εκάστοτε σχεδιαστή.

      Αναφέρει ενδεικτικά δύο παραδείγματα: 

      Το μινιμαλιστικό  καμπύλο στέγαστρο του Frei Otto, το οποίο είναι εμπνευσμένο από τη ράχη των ζώων και για την κατασκευή του χρησιμοποίησε τεχνητά μέσα προκειμένου να επιτύχει το εκφραστικό αυτό αποτέλεσμα. 

      Ένα οργανικό τμήμα της οροφής της εκκλησίας  Sagrada Familia του A. Gaudi, που δημιουργήθηκε μέσω του αρμονικού συνδυασμού φυσικών και τεχνητών μορφογενετικών πηγών, καθώς η μορφή προέκυψε με τη βοήθεια της δύναμης της βαρύτητας.

      Επίσης, αναφέρονται τρείς τρόποι σκέψης που προσπαθούν να ερμηνεύσουν από που προέρχεται η δύναμη της μορφογένεσης.

      Το population thinking, που συνδέθηκε με την εξέλιξη της βιολογίας και της γενετικής. Οι πληθυσμιακές παραλλαγές οφείλονται στα διαφορετικά γονίδια, στη μιμητική τάση, καθώς και στην επιρροή που ασκεί η μάζα στο κάθε ένα άτομο ξεχωριστά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, τη δημιουργία μοτίβων συμπεριφοράς που προκύπτουν είτε από τη  μίμηση των συμπεριφορών άλλων ατόμων, είτε από την εφαρμογή  υποχρεωτικών κανόνων συμπεριφοράς. Ο Delanda τονίζει ότι αν στη φύση δεν υπήρχε η διαφορετικότητα των μορφών, τότε  δεν θα υπήρχε και η εξέλιξη. Οι διαφορές είναι επιθυμητές στη φύση, καθώς μπορούν να προκαλέσουν τη μορφογένεση. Συνεπώς, το population thinking είναι πολύ αφηρημένο, τυχαίο, επαναλαμβανόμενο, καινοτόμο και είχε πολλές παραλλαγές.

      Το intensive thinking που αφορά τον τομέα της θερμοδυναμικής εμπεριέχει τη διαδικασία παραγωγής υπαρκτών αντικειμένων με τη βοήθεια της εξέλιξης της τεχνολογίας.

     Το topological thinking που συσχετίζεται με την επιστήμη  των μαθηματικών. Οι Αλγόριθμοι παράγουν έναν εικονικό χώρο, μια μη υπαρκτή  πραγματικότητα.

     Τέλος, γίνεται αναφορά στην έννοια της υλικότητας, η οποία εμπεριέχει μορφογενετικές δυνάμεις και εκφραστικότητα.                                                                                                                                                                                                                                                                                                      

Kostas Terzidis, Expressive Form: A Conceptual Approach to Computational Design                         

     Ο Κ. Τερζίδης κάνει λόγο για την «εκφραστική μορφή» και την αλγοριθμική επίλυση σχεδιαστικών ζητημάτων με τη βοήθεια του ηλεκτρονικού υπολογιστή στη σχεδιαστική διαδικασία.

     Παρουσιάζει δύο προσεγγίσεις για την καλύτερη κατανόηση και εφαρμογή των νέων δυνατοτήτων. Η πρώτη επαναξιολογεί τις θεωρίες και τις πρακτικές του παρελθόντος μέσα σε ένα νέο context ψηφιακών εργαλείων, στοχεύοντας στην επίτευξη της ιστορικής συνέχειας. Αντίθετα, η δεύτερη αποτελεί ένα νέο θεωρητικό πλαίσιο έξω από κάθε προηγούμενη αντίληψη, μια είσοδος σε ότι είναι άγνωστο για τον ανθρώπινο νου και παράγεται από τους υπολογιστές. Χαρακτηριστική είναι και η εισαγωγή της τέταρτης διάστασης και της έννοιας του χωροχρόνου στο σχεδιασμό. Ο συγγραφέας διακρίνει την έννοια της εκφραστικότητας από την έννοια του δυναμικού της μορφής της κατασκευής. Η εκφραστικότητα έχει ως έννοια χαρακτήρα και ταυτότητα καθώς φανερώνει τάση , ροπή, κλίση και σχετίζεται άμεσα με τις ιδέες της πιθανότητας, της προσδοκίας, της αντίληψης, της αγωνίας και κυρίως του υπονοούμενου. Η έννοια της δυναμικότητας της μορφής συνδέεται περισσότερο με την κίνηση, τη ζωντάνια, τη διάδραση και την αλλαγή.

      Τέλος, διατυπώνει προβληματισμούς σχετικά με το καινούργιο αυτό ρεύμα στην αρχιτεκτονική του 21^ου αιώνα, όπως για παράδειγμα την πιθανή κατάργηση του ρόλου του αρχιτέκτονα. Προκειμένου να αποφευχθεί αυτό το ζήτημα, θεωρεί αναγκαίο το συνδυασμό τόσο των ανθρώπινων πλεονεκτημάτων (συναίσθημα, δημιουργικότητα), όσο και των ψηφιακών (λογική, οργάνωση, παραγωγικότητα). Ο υπολογιστής πρέπει να αποτελεί εργαλείο ανατροφοδότησης της φαντασίας του σχεδιαστή και με τη βοήθεια των αλγόριθμων να προβλέπεται ο πιθανός συνδυασμός των μεταβλητών, που ο σχεδιαστής αδυνατεί να προβλέψει. Ο συγγραφέας ανησυχεί, επίσης, σχετικά με την πιθανότητα εμφάνισης λειτουργικών, κατασκευαστικών και οικονομικών προβλημάτων που αφορούν το σχεδιασμό και την υλοποίηση ιδιαίτερων μορφολογικά κατασκευών που προκύπτουν μέσω των παραμετρικών αυτών διαδικασιών. Παράλληλα, λόγω των νέων αυτών δεδομένων, η αρχιτεκτονική καθίσταται εξαρτημένη από τις μηχανές, τίθεται, επομένως, το ερώτημα σχετικά με το είδος της αρχιτεκτονικής που θα προκύψει στις υποανάπτυκτες τεχνολογικά χώρες.                           

The Parametricist Epoch: Let the Style Wars Begin, Patrik Schumacher                                                

       Ο  P. Schumacher, αρχικά, ορίζει την έννοια του «στυλ» ως ένα ιστορικό και διαχρονικό φαινόμενο που δεν αφορά μόνο τη μορφή και δε πρέπει να συγχέεται με τις εφήμερες μόδες, αλλά αποτελεί ένα ‘’design search program’’, που επαναδιατυπώνει τους θεμελιώδεις σκοπούς και μεθόδους μιας συνεκτικής και συλλογικής προσπάθειας. Για τον συγγραφέα ο παραμετρισμός εμφανίστηκε ως κυρίαρχο νέο στυλ μετά την εξασθένιση του μοντέρνου κινήματος, καθώς θεωρεί το μεταμοντέρνο και την αποδόμηση απλά μεταβατικά στάδια. Ο παραμετρισμός εισάγεται προκειμένου να οργανώσει την πολυπλοκότητα του σύγχρονου τρόπου ζωής και σκέψης, καθώς και να αποτρέψει τον στιλιστικό πλουραλισμό των μορφών που οφείλονται στην απουσία ενός κυρίαρχου στυλ. Τον τελευταίο ο  P. Schumacher τον θεωρεί αρνητικό στοιχείο που οδηγεί στην κακοφωνία του αστικού ιστού. Καθιστά επομένως τον Παραμετρισμό ως επίσημο στυλ παγκόσμιας εμβέλειας με κοινά χαρακτηριστικά, φιλοδοξίες και αρχές, στις οποίες οι αρχιτέκτονες πρέπει να είναι προσκολλημένοι.

      Καθορίζονται, στη συνέχεια, οι αρχές που διέπουν το κίνημα με βάση αφενός μεν την εύρεση της μορφής και αφετέρου δε την εύρεση της λειτουργίας. Μια θεμελιώδης αρχή είναι ο διαχωρισμός των στοιχείων της σχεδιαστικής πρότασης σε υποσύνολα που αλληλοσυνδέονται μέσω αλγορίθμων. Ως εκ τούτου, προκύπτει ένα πυκνό δίκτυο παραμετρικών συσχετίσεων απρόβλεπτων και πολύπλοκων αλλά όχι τυχαίων, προκειμένου ο παραμετρισμός να μπορέσει να ανταποκριθεί στην πολυπλοκότητα της σύγχρονης κοινωνίας. Πιο συγκεκριμένα, οι αλγοριθμικές αυτές μεταβλητές αποσκοπούν στην πρόβλεψη διαφορετικών σεναρίων που αφορούν την λειτουργία του κτιρίου και την προσαρμογή του στο μεταβαλλόμενο περιβάλλον του.

      Τέλος, ο συγγραφέας αντικρούει την άποψη που θεωρεί ότι η παραμετρική αρχιτεκτονική όχι μόνο δεν είναι υλοποιήσιμη, αλλά έχει ως στόχο μόνο τον εντυπωσιασμό και την προβολή φιλόδοξων αρχιτεκτόνων, καθώς ισχυρίζεται ότι έχουν υλοποιηθεί πολλά projects, που αποδεικνύουν ότι ο παραμετρισμός δεν είναι πλέον σε πειραματικό στάδιο και ότι ανταποκρίνεται στις ανάγκες της πραγματικότητας. Αναγνωρίζει, βέβαια ότι ο μινιμαλισμός είναι σημαντικός του «αντίπαλος», αλλά ο παραμετρισμός θεωρεί ότι υπερισχύει λόγο της σαφής του θεωρίας.                                                       

 Frédéric Migayrou, RCA Future Frontiers III 
                                                                                      

      Ο F. Migayrou επιχειρεί μια ιστορική αναδρομή από τη δεκαετία του 60 έως και σήμερα, αναφέροντας την εξέλιξη της Non-Standard αρχιτεκτονικής έως την εμφάνιση του material design based computation. Η Non-Standard αρχιτεκτονική αποτελεί ένα νέο θεωρητικό όραμα, που δημιουργήθηκε προκειμένου να αντιμετωπιστεί η σύγχυση των αρχιτεκτόνων κατά τη δεκαετία του 60 που κυριαρχούσε ο θάνατος της αναπαράστασης. Πιο συγκεκριμένα, αποτελεί μια αρχιτεκτονική που συνδέεται με τα φιλοσοφικά ρεύματα του παρελθόντος, με τη φαινομενολογία και τον στρουκτουραλισμό. Τα  θεμέλιά της είναι τα μαθηματικά (αλγόριθμοι) και αποσκοπεί στη σύνθεση νέων μορφών, γεωμετριών και τυπολογιών, προκειμένου να αναδυθεί μια καινούργια ταυτότητα και ιδέα σχετικά με τη μορφή στον χώρο.

      Ο ομιλητής αναφέρει όλο το θεωρητικό και πρακτικό υπόβαθρο του ρεύματος, ενδεικτικά αναφέρουμε τον αρχιτέκτονα P. Eisenman, που επηρεάστηκε από τα συγκεκριμένα φιλοσοφικά ρεύματα και ξεκίνησε ένα παιχνίδι μεταξύ της μορφολογίας και της τυπολογίας. Μέσω της πορείας των έργων του μετασχηματίζει την ιδέα του κανάβου μέσα από μια δυναμική και πρωτοποριακή για την εποχή διαδικασία μετατόπισης, που εσωτερικεύει μια πρώιμη μορφή παραμετρισμού.

Η δεύτερη γενιά αρχιτεκτόνων ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τρισδιάστατο λογισμικό και αλγορίθμους για τον σχεδιασμό χωρικών μοντέλων.

      Ο F. Migayrou διαχωρίζει τρείς μαθηματικές οντολογίες: την επίσημη οντολογία, στην οποία διερευνάται η σχέση μεταξύ οντολογίας και μαθηματικών και πώς μπορεί αυτή να αξιοποιηθεί στην αρχιτεκτονική δημιουργία, την οντολογία της πολλαπλότητας, και την οντολογία του συμβάντος. Προκύπτει, έτσι, μια μαθηματική λογική και μια νέα κατανόηση της ύλης που συνοδεύεται με μια νέα σχέση μεταξύ των μερών και του όλου της κατασκευής.

      Στην ομιλία γίνεται λόγος και για το διάγραμμα voronoi που παίζει σημαντικό ρόλο στο σχεδιασμό. Επίσης, αναφέρεται στο material design based computation, το οποίο χρησιμοποιεί καινοτόμο λεξιλόγιο και σύνταξη, καθώς οι παράμετροι μπορούν να εξελίσσονται ποιοτικά. Οι μεταβλητές αυτές καθιστούν τη κατασκευή διαδραστική με δυνατότητες προσαρμογής ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες του περιβάλλοντός της.

Παρασιτική Αρχιτεκτονική _ Βασιλική Κακοσίμου

Ο παρασιτισμός είναι φαινόμενο που παρουσιάζεται στη φύση. Συνίσταται  στη συμβίωση δύο οργανισμών, του παράσιτου και του ξενιστή. Το παράσιτο εκμεταλλεύεται τον ξενιστή στον οποίο προσκολλάται ώστε να επιβιώσει, αν και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες και ο ξενιστής επωφελείται. Η παρασιτική αρχιτεκτονική μιμείται το φαινόμενο αυτό, με τα κτίρια να παίζουν το ρόλο των ζωντανών οργανισμών.

Η παρασιτική αρχιτεκτονική δεν είναι νέο φαινόμενο. Ξεκίνησε ανεπίσημα με τη μορφή πρόχειρων καταλυμάτων προσκολλημένων σε ήδη υπάρχοντα κτίρια, με στόχο την επέκταση του χώρου ή τη στέγαση. Πλέον έχει παγιωθεί, έχει γίνει πιο προγραμματισμένη και σταθερή,  και έχει να επιδείξει αξιόλογα παραδείγματα κατασκευών που συμβιώνουν και αλληλοεξαρτώνται. Όπως και στη φύση, έτσι και στα κτίρια εμφανίζονται διαφορετικές μορφές αυτής της συμβίωσης, με το παράσιτο να επωφελείται, ενώ ο ξενιστής κατά περίπτωση βλάπτεται, επωφελείται ή, τέλος, μένει ανεπηρέαστος.

Συχνά, οι παρασιτικές κατασκευές είναι εφήμερες και τοποθετούνται έτσι ώστε να μην τραυματίσουν το κτίριο που τις φιλοξενεί. Άλλες φορές, πάλι, οι προσθήκες αυτές αλλοιώνουν το υφιστάμενο κτίριο ως προς τη μορφή και το χαρακτήρα του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, μέσω της παρασιτικής αρχιτεκτονικής εισάγονται νέες ιδέες περί χωρικής αντίληψης. Κτίρια-καλούπια μετασχηματίζονται μιμούμενα ζωντανούς οργανισμούς που μεταβάλλονται ανάλογα με τις συνθήκες στις οποίες θα βρεθούν, σε μια προσπάθεια να επιβιώσουν.

Βέβαια, ο ρόλος της παρασιτικής αρχιτεκτονικής είναι βαθύτερος από αυτόν του μετασχηματισμού ενός κτιρίου. Συχνά αντανακλά τα προβλήματα και τις ανάγκες μιας κοινωνίας, με συχνότερη την ανάγκη για χώρο στις πυκνοδομημένες πόλεις. Έτσι, ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο μετασχηματίζεται εσωτερικά ώστε να στεγάσει κοινωνικές κατοικίες, ενώ ένας  παλιός σιδηροδρομικός σταθμός δέχεται μια επέκταση ώστε να καλύψει τις ανάγκες μιας υπηρεσίας για χώρο.

Επιπλέον, ο δυναμικός χαρακτήρας της παρασιτικής αρχιτεκτονικής εισάγει νέα δεδομένα στον τρόπο που βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον της πόλης. Εμφανίζεται, για παράδειγμα, η τάση για ελαφριές, μεταφερόμενες κατασκευές μικρής κλίμακας που θα στεγάσουν πληθυσμούς σε ανάγκη, συμφιλιώνοντας τη νομαδική με την αστική ζωή. Μεσολαβεί ανάμεσα στην πόλη και στις κοινωνικές της δομές μέσω των αυθόρμητων και καινοτόμων διαδικασιών της, κι έτσι, σαν αποτέλεσμα, εντάσσει στις δομές αυτές τις υποκουλτούρες που αναπτύσσονται σε αυτή. Ξενιστής πλέον είναι η πόλη και όχι το κτίριο και στόχος είναι η κοινωνία, ως άλλο ανοσοποιητικό σύστημα, να δεχθεί αυτή την αλλαγή χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις και να συμβιώσει με το νέο οργανισμό.

Πηγές:

• http://weburbanist.com/2013/08/26/parasitic-architecture-15-precariously-perched-structures/
• http://inhabitat.com/parasitic-emergency-homes-can-be-implanted-onto-abandoned-buildings/rise-parasitic-emergency-shelter-6/?extend=1
• http://www.gerjanstreng.eu/files/T02%20essay%20parasitic%20architecture.pdf
• http://www.teiath.gr/userfiles/eadsa_web_admin/lessons/e_semester/spoudastes/2012-13_parasiticArchitecture.pdf

Frédéric Migayrou, RCA Future Frontiers III  

Ελισσάβετ Παπακώστα - Ιωαννίδου , ΑΕΜ : 7647

Ο Frédéric Migayrou παρουσιάζει μια καθαρή προσέγγιση της Non-Standard αρχιτεκτονικής μέσω των μαθηματικών και της φιλοσοφίας.  Εξηγεί την ανάπτυξη των καινούριων τεχνικών και και την συνεχή εξέλιξή τους στον χώρο της αρχιτεκτονικής ως μια οργανική μορφή που σχετίζεται με έννοιες και δομές πρωτότυπες αλλά και έννοιες επαναπροσδιορισμένες. Μια ανάλυση του τύπου και της μορφής, μέσα από θεωρητικές και πρακτικές προσεγγίσεις , μέσα από τον αναστοχασμό και τη συνεχή επεξεργασία αλλά και αναζήτηση της ταυτότητας του χώρου – της οντολογίας . Η πολλαπλότητα καθώς και οι συνδιαστικές σχέσεις διαφόρων παραμέτρων μέσα σε μία κατάσταση μεταβλητότητας είναι πλέον οι καθοριστικοί παράγοντες του σχεδιασμού αλλά και ολόκληρης της σκέψης – υπολογιστικής και μη.  Δυναμικές μορφές , βασισμένες στους πολλύπλοκους αλγορίθμους και τα μαθηματικά έρχονται στο προσκήνιο ως πειραματικοί χώροι- τόποι- καταστάσεις-οργανισμοί. Η έννοια της δομής στην αρχιτεκτονική παίρνει άλλες διαστάσεις και ξεφεύγει από το φαινομενολογικές και  γλωσσολογικές αναλύσεις. Η αναπαράσταση των αντικειμένων πλέον δεν είναι παγιωμένη με συγκεκριμένες χρήσεις και νοήματα, αλλά κατέχει μια ρευστή ταυτότητα. Πρόκειται για στιγμιαίες αναπαραστάσεις στις οποίες επαναλαμβάνονται κάποιες μορφές και δομές αλλά με μικρές διαφοροροποιήσεις. Επικρατεί μια ρευστότητα στο αρχιτεκτονικό αντικείμενο χωρίς μοναδικό / συγκεκριμένο νόημα. Η ψηφιακή τεχνολογία θέτει όρους μιας νέας αντίληψης, τεχνικής δυνατότητας. Οι μικρές διαφορές στις αρχιτεκτονικές εφαρμογές, με διαρκείς , συνεχείς μετατοπίσεις αφήνουν κάποια ίχνη πάνω στα οποία συγκροτούνται οι επόμενες αρχιτεκτονικές κινήσεις. Πρόκειται για μια δυνητική αρχιτεκτονική. Τα εκφραστικά και αναπαραστατικά μέσα είναι πολλαπλά και μπορούν και απεικονίζουν σύνθετες μορφές που έχουν όμως ως βάση μια εξορθολογισμένη γεωμετρία και ένα μαθηματικό υπόβαθρο. Η μορφο-γένεση, γένεση δηλαδή, η δημιουργία μιας μορφής, είναι πλέον μια εύκολα προσεγγίσιμη πράξη , αλλά πόσο ουσιαστική..?