ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός σήμερα

Το ζήτημα του σχεδιασμού είναι δύσκολο να οριοθετηθεί και να συμπτυχτεί σε έναν ορισμό λόγω νέων μέσων και εργαλείων αλλά και λόγω των υποδιαιρέσεων που παίρνει ο κλάδος της αρχιτεκτονικής. Ωστόσο, ως αρχή ας τεθεί η παραδοχή ότι το σχέδιο είναι κάτι που απεικονίζει κάτι άλλο, μια πτυχή αυτού που υπάρχει, αυτού που θέλει να γίνει, αυτού που θα γίνει ή του κάτι  φαντασιακού, αυτού που δεν θα γίνει ποτέ και άρα είναι το τελικό αποτέλεσμα. [Γράφοντας σε τρίτο πρόσωπο γίνεται η επισήμανση ότι “το σχέδιο πρέπει να μιλάει από μόνο του”, όμως σίγουρα σε αυτή την θέση δεν πρέπει να λείπει αυτός που πραγματοποίησε το σχέδιο και το μερίδιο της ευθύνης που αυτός αναλαμβάνει.]  

Δεύτερη παραδοχή είναι ότι για την εκκίνηση του σχεδιασμού απαιτείται σκέψη, ανθρώπινη σκέψη, η οποία είναι ο τόπος όπου φιλοξενείται η αρχική σύλληψη μιας ιδέας και είναι αυτή που επιλέγει τα εργαλεία με τα οποία θέλει να βοηθήσει τη διαδικασία του σχεδιασμού. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία, παρουσιάζουν μια μεγάλη γκάμα σήμερα, ξεκινώντας από το μολύβι και το χαρτί και περνώντας στα διαφορετικά προγράμματα με τις διαφορετικές δυνατότητες. Βασικός σε αυτά τα προγράμματα είναι ο διαχωρισμός δύο ή τριών διαστάσεων, ιδιαίτερων τύπων επιφανειών και μορφών που οδηγεί και στο διαχωρισμό, έστω ιδεολογικά, μιας αρχιτεκτονικής ορθολογικής και μιας παραμετρικής, εξίσου όμως σύγχρονων. Στη συνέχεια λοιπόν έρχεται το ερώτημα αν υπάρχει σωστός τρόπος σχεδίασης, στο χέρι ή στον υπολογιστή; Ή ακόμα, αν το σχέδιο, έστω κι αν είναι προσχέδιο ή σκαρίφημα, είναι ο σωστός τρόπος για την εκκίνηση αυτής της δημιουργικής διαδικασίας και όχι για παράδειγμα κάποιου είδους ογκοπλασία. Το σίγουρο είναι ότι η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη.

  

Τρίτη παραδοχή είναι ότι σπάνια η αρχική ιδέα παραμένει ατόφια μέχρι το τέλος της διαδικασίας. Πολλοί παράγοντες παρεμβάλλουν και αλλάζουν τόσο αρχικά κριτήρια και επιλογές όσο και τα μέσα. Το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να παραμείνει στο χαρτί ή ως αρχείο ή σε κάποιο περιοδικό ή σε site στο διαδίκτυο και να μην πραγματοποιηθεί ως κατασκευή όπως ακριβώς συμβαίνει κατά τη διάρκεια των σπουδών της αρχιτεκτονικής ή στη συμμετοχή σε διαγωνισμούς. Έτσι, ο τρόπος αναπαράστασης γίνεται ξεχωριστός και απορροφάει στοιχεία από άλλους δημιουργικούς κλάδους όπως είναι η γραφιστική, η φωτογραφία (οι οποίοι στο μεσοδιάστημα έχουν εξελιχθεί εξίσου) για να δημιουργηθεί το πλαίσιο στο οποίο θα εμπεριέχεται η ιδέα. Αυτό κάνει τον σχεδιασμό να αυτονομείται ως διαδικασία και αρχίζει να περιλαμβάνει όρους ανταγωνιστικότητας και εντυπωσιασμού σε μεγαλύτερο βαθμό από παλιότερα, αυξάνοντας τη σημασία του.